Door Ruchama – Mijn moeder was docent aardrijkskunde in hart en nieren en nog veel meer. Zij ontleende haar eigenwaarde aan haar beroep. In haar tijd was het hebben van een beroep als moeder van drie kinderen een unieke verworvenheid. Toen ze namelijk zwanger was van de oudste, vroeg de rector van de school waar ze werkte, wanneer ze ontslag ging nemen. Dat was in die tijd heel normaal. Je werd geacht als moeder thuis te zijn en voor je kinderen te zorgen. Maar mijn moeder nam geen ontslag, ze bleef. Mijn vader ging daarentegen een periode minder werken om voor hun kind te zorgen. Als hij een vergadering afzegde met de reden dat hij met zijn zoon naar het consultatiebureau moest, zeiden ze: Daar heb je toch een vrouw voor! Mijn ouders regelden het dus zeer progressief voor die periode. Mijn moeder is altijd blijven werken en pas met haar 70e met pensioen gegaan. Ze had altijd iets om handen.
Als jongste en laatste in de rij van drie, zat t er wel op voor mijn moeder qua zwangerschappen en mocht ik vanaf het moment dat ik ter aarde kwam mee in de rijdende TGV van het gezin. Mijn moeder was streberig, tomeloos ambitieus, nieuwsgierig, altijd vol plannen en bijzonder kritisch. Dus weinig ruimte voor mij. Als kind was ik ook niet gewend particuliere aandacht te krijgen.
Dit werkte onderbewust door. Ik had nooit geleerd naar mijn ( innerlijke) kind te luisteren, want naar mij als kind werd ook niet geluisterd. Later merkte ik vooral op dat mijn innerlijke criticus ( een rol die in ieder mens een grote bekende is) mijn moeder was die ik geïnternaliseerd had. Ze ontfermde zich exact hetzelfde als mijn moeder dat over mij deed als kind, namelijk niet. Hard, streng aanspreken en kritiek geven, geen koestering, affectie en ontferming. Ik heb veel innerlijk kindwerk gedaan, maar degene die het meeste aandacht nodig had was mijn innerlijke moeder. Daar lag de bedding en de basis om het door mijn ervaren gebrek aan basisontspanning op te lossen.
Een innervoice dialogue en het opstellen van mijn rollenhuishouding hebben een diepzicht gegeven aan dat wat aan de basis lag van terugkerende gevoelens van angsten. In plaats van mijn innerlijke kind kritisch toe te spreken als het bang was, heb ik geleerd me over haar te ontfermen. Een diep innerlijk proces wat veel mensen niet aangaan, maar óf aan hun nageslacht doorgeven óf er in zichzelf niet mee in het reine komen.
In ons drieluik werken wij momenteel met de innerlijke rollenhuishouding. Sommigen vinden identiteiten en delen van jezelf fijner klinken. Hoe dan ook, er is ruimte zicht te krijgen op dat wat frictie geeft in jezelf en daar mogelijk meer balans in te brengen.
