Door Ruchama – Mijn vriend en ik wilden er graag even tussenuit in de winter dus boekten we een vakantie naar Tenerife. Een allerliefst stel van 70+ ontving ons daar op een stuk land waar zij enkele huisjes hadden gebouwd met eigen mankracht om te verhuren. Het stel had zelf geen kinderen. In het huisje hing een collage met foto’s van de opbouw van het stuk land van ruige natuur naar een gecultiveerd ommuurd terrein met authentieke Spaanse huisjes er op. Het stel in hun jeugdige staat was te zien voor een cementmolen, met een hond erbij en de eerste foto’s van gasten die hun droom deden uitkomen, namelijk een bron van persoonlijke zingeving creëren door op een berg een stuk land bewoonbaar en op kleine schaal verhuurbaar te maken voor bezoekers van de prachtige natuur in het noorden van Tenerife.
We kregen dagelijks wel wat liefs of lekkers toegeschoven zoals een heerlijke sinaasappeltaart gemaakt van de sinaasappeloogst van het terrein, takken rozemarijn, een zak citroenen waarvan we niet wisten hoe we die ‘op’ moesten maken, etc. Ze lieten ons met rust en wij hen op dagelijks zwaaien na en Hello roepen naar elkaar passeerden we elkaar geruisloos gedurende onze vakantie.
De laatste dag toen we afscheid namen werd er uitbundig bedankt, geknuffeld en gelachen en toen kwam de opmerking: Next year….met daarbij de hand voor de buik in een halve bollende cirkel. Met andere woorden…volgend jaar..baby?
Kennelijk is dit idee bij het zien en omgaan met een stel zo normaal, dat het niet onbenoemd kan blijven. Kennelijk moet ik als 40+’er met voor de helft grijs haar nog steeds deze opmerkingen incasseren. We gebaarden beslist een nee met onze handen en het stel bond in, maar de rest van de autorit kon ik er niet over ophouden. Niet dat ik deze vraag op me af kreeg omdat het pijnlijk zou zijn, maar om de diepe universele conditionering achter deze vraag. De clichématigheid ervan, net als singles vaak moeten verdedigen of verantwoorden dat ze geen partner hebben, valt deze vraag in hetzelfde genre.
