Door Ruchama – Van veel vrouwen die geen kind hebben gekregen hoor ik dat ze hun hele dertiger en een deel van hun veertiger jaren bezig zijn geweest met moeder proberen te worden. De grens werd telkens verlegd. De continue hoop. Verwachtingen die elke maand uitmonden in een teleurstelling. De pijn van het gevoel te falen. De relatie die onder druk komt te staan.
Een tijd geleden gaf een vrouw tijdens een bijeenkomst aan dat ze meer dan 20 IVF-behandelingen heeft gehad zonder resultaat. Haar lichaam stond op haar kop. De hormonen hadden haar in de greep. Inmiddels was haar budget op en haar lichaam schreeuwde om herstel.
Waar ligt de grens? Dat is zo individueel bepaald. Wat ik wel zie is dat er telkens nieuwe hoop wordt gegenereerd. Het voelt als een kansspel dat bijna grenst aan een gokverslaving. Telkens toch weer opnieuw de kans berekenen en proberen. Totdat de zorgverzekeraar de behandelingen niet meer dekt, het eigen spaargeld is aangebroken en haar bodem heeft bereikt.
Veel vrouwen geven ook aan dat het bijna obsessief werd. Een soort tunnel waar ze zich in bevonden met een verlangen wat onlesbaar was. En geen eindpunt leek te hebben in zichzelf, enkel dat de arts op een gegeven moment aangaf dat ze de behandelingen gingen stopzetten.
Zelf leken ze die grens niet meer te voelen. Ook al gaf hun lichaam allerhande signalen aan en schreeuwde het om rust.
Het hormoonstelsel is uitermate subtiel en fijn afgestemd en voor iedere vrouw uniek. Als daar met grote hoeveelheden hormonen een disbalans in geforceerd wordt, heeft dat ook letterlijk iets onnatuurlijks. Iets geforceerds. De artsen spelen daar mijns inziens ook een rol in; zij vertellen onvoldoende wat de consequenties van de hormoonsupletie is. Een fertiliteitsarts die ik eens bezocht heb, toonde mij op zijn bureau 3 dobbelstenen met vlakken. Zes vlakken, 12 vlakken en 32 vlakken. Hij liet de dobbelsteen altijd door de vrouwen die een kinderwens hadden rollen om te laten zien wat gezien hun leeftijd en de statistieken hun kansen waren. Ik was verontwaardigd; het is dus gewoon een kansspel? Zei ik. ‘ja!”, gaf hij aan.
Toch gaf hij aan dat ook al hadden vrouwen per behandeling maar 1 op de 32 kans zwanger te worden, zij voor de behandeling gingen. Dat is uitermate klein. Ik vroeg de arts of hij de vrouwen daarbij ook inzicht gaf; inzicht in de psychologie en hen ondersteunde bij een mogelijke start van de verwerking dat hun kansen wel heel klein zijn. Hij gaf aan dat niet te doen. Dat was voer voor psychologen. Ik ga niet over rouwverwerking, maar mijn taak is vrouwen wel reële verwachtingen en hoop te geven en hen op verzoek te behandelen. Maar als je zo’n prangende kinderwens hebt, sta je dan wel reëel in de wedstrijd? Weet je dan wel wat je aan het doen bent? Heb je wel een keuze?
Ik vraag het me af.
In ons komende drieluik willen we stilstaan, ruimte maken en doorvoelen wat er gebeurt nadat de kansen zijn verkeken. Hoe dan nieuwe zingeving te vinden. Een nieuwe balans te zoeken in alle andere mogelijkheden die er zijn om je leven zonder kind zinvol en vervullend te laten zijn.
