Manu en Malou –
Door Michelle
Manu heeft ooit een paar weekjes in m’n buik gezeten. Ik voelde me zo sterk verbonden met de plek waar hij was, zo’n immense krachtige, kristalheldere en liefdevolle plek. Dit voelde voor mij meer als thuis dan de aarde. De boodschap die hij mij bracht d.m.v. een miskraam was: Mama, je ziel mag nog meer indalen in je lijf, het is de bedoeling dat je thuiskomt op aarde. Rond m’n 40e was het voor mijn gevoel zover: joehoe ik ben er eindelijk!, geland in mn lijf, aangekomen op planet earth:) En hey, wat zijn die 40 levensjaren voorbij gevolgen.
Na Manu heb ik lange tijd de aanwezigheid van een meisje gevoeld, op een dag heb ik haar Malou genoemd, mijn dochtertje, zou ze ooit nog komen? Soms als ik zag dat een onbekende vrouw (die ik 40+ schatte, net als ik) een kind had gekregen, ging ik kijken of ik haar leeftijd kon vinden. Ja zie je, het is nog mogelijk en zo gaf ik mezelf weer een beetje hoop. Ik ben niet zwanger geworden van Malou.
Nu, inmiddels 45 jaar, begint het besef te komen dat dit waarschijnlijk ook niet meer gaat gebeuren. Ik merk dat m’n verlangen naar een kind is afgenomen en ik m’n leven zonder kinderen begin te accepteren en steeds meer begin te voelen dat deze levensweg kloppend is voor mij. Soms is er ineens een moment van verdriet, een stukje rouw om de kinderen die ik niet ga krijgen en de moeder die ik niet zal worden.
Ik voel me sterk verbonden met het kind in mezelf en met alle kinderen die ik ontmoet. Soms voel ik me een soort van oermoeder van alle kinderen. Ik ben me ook heel bewust hoe ik mijn moedergevoelens kwijt kan ik m’n werk als coach, docent en spaceholder van cirkels. En natuurlijk ook bij onze 2 poezenkinderen:) en hopelijk binnenkort een hondje erbij!
Ik las vandaag dat (ongeveer) 20% van de Nederlands vrouwen geen kinderen krijgt. Ik dacht echt dat dit aantal een stuk lager lag, omdat ik me best vaak in de minderheid heb gevoeld. Soms lijkt het alsof alle vrouwen kinderen krijgen. Ik voel me geroepen om meer over dit onderwerp te delen en het bespreekbaar te maken.
Sinds een week zit ik samen met een dierbare vriendin (ook zonder kinderen) in een heel mooi creatieproces om samen iets voor ‘moeders zonder kinderen’ te betekenen. Zij werkt als ritueel (stervens) begeleider, en samen vormen we een aanvullend en kleurrijk duo, al zeg ik het zelf:)
We zitten momenteel volop in de bevruchtingsfase met een heleboel mooie plannen. Als start van onze samenwerking hebben we een ‘ritueel voor moeders zonder kind’ gepland op 18 dec in Den Haag.
We voelen heel sterk dat we deze vrouwen willen samenbrengen, om met elkaar te verbinden en space te holden voor waar iedereen staat in dit proces. We zien voor ons hoe we samenkomen om te delen en rouwen, en om te vieren en creëren. Zodat vrouwen die op een andere manier invulling aan hun ‘moederschap’ geven elkaar kunnen bekrachtigen en inspireren.
